Messaggio di Papa Francesco per il V Centenario di San Filippo Neri

Trasmettiamo il messaggio che Sua Santità Francesco ha inviato alla Confederazione dell’Oratorio in occasione dell’apertura dell’Anno Giubilare per i 500 anni dalla nascita di San Filippo Neri (1515-2015).


ENGLISH

To the Reverend Fr Mario Alberto Avilés, C.O.
Procurator General of the Confederation of the Oratory of St Philip Neri

The fifth centenary of the birth of St Philip Neri, born in Florence on 21 July 1515, offers me the happy occasion to spiritually join the entire Confederation of the Oratory, to remember the one who lived in the Urbs for 60 years, earning the epithet “Apostle of Rome”. His existential path was deeply marked by the relationship with the person of Jesus Christ and by the commitment to guide to Him the souls entrusted to his spiritual care. On the point of death he advised: “He who wishes for anything but Christ, does not know what he wishes; he who asks for anything but Christ, does not know what he is asking”. From this fervid experience of communion with the Lord Jesus was born the Oratory, an ecclesial organization characterized by intense and joyous spiritual life: prayer, conversation and listening to the Word of God, preparation for a worthy reception of the Sacraments, formation in the Christian life through the history of the Saints and of the Church, works of charity in support of the poor.

Thanks also to the apostolate of St Philip, the commitment to the salvation of souls returned to be a priority in the Church’s action; it was again understood that Pastors must be with the people in order to guide them and support them in the faith. Philip led so many, proclaiming the Gospel and dispensing the Sacraments. In particular, he dedicated himself intensely to the ministry of Confession, until the evening of his last earthly day. His concern was that of constantly following the spiritual growth of his disciples, accompanying them in the hardships of life and opening them to Christian hope. His mission as “chiseler of souls” was certainly helped by the unique attractive force of his person, distinguished by human warmth, joy, meekness and gentleness. These particular attributes of his originated in the ardent experience of Christ and in the action of the Divine Spirit who expanded his heart.

In his teaching method, Fr Philip availed himself of the fruitfulness of contrasts: enamoured of private and solitary oration, he taught how to pray in fraternal communion in the Oratory; extremely ascetic in his penance, which was also corporal, he proposed the exercise of interior mortification marked by joy and the serenity of play; a passionate proclaimer of the Word of God, he was a preacher of few words, limiting himself to mere phrases when emotion gripped him. This was the secret that made him an authentic father and teacher of souls. His spiritual fatherhood shone through all of his work, characterized by trust in people, by spurning dark and dreary colours, by a festive spirit and joy, by the conviction that grace does not quell nature but heals it, strengthens it and perfects it.

St Philip Neri also remains a luminous model of the Church’s on-going mission in the world. The perspective of his approach to neighbour in witnessing to all to the love and mercy of the Lord can serve as a valuable example to bishops, priests, consecrated people and lay faithful. Since the very first years of his life in Rome, he exercised an apostolate of personal relationships and friendship, as the privileged way to open people to the encounter with Jesus and the Gospel. His biographer thus attests: “He approached in a simple fashion, now this one, then that one, and everyone quickly became his friends”. He loved spontaneity, avoided artifice, chose the most entertaining ways to educate in Christian virtue. At the same time he proposed a healthy discipline which entailed the exercise of willingness to receive Christ concretely into one’s life. His deep conviction was that the path of holiness is rooted in the grace of an encounter — that with the Lord — accessible to who ever, of whatever status or condition, receives Him with the astonishment of children.

The Church’s permanent state of mission requires that you, spiritual sons of St Philip Neri, not be content with a mediocre life; on the contrary, in the manner of the school of your Founder, you are called to be men of prayer and witnesses to draw people to Christ. Today, most of all among young people, so dear to Fr Philip, there is great need for people who pray and can teach others to pray. With his “intense love for the Most Holy Sacrament of the Eucharist, without which he could not live” — as a text from the process of his canonization declared — he teaches us that the Eucharist, celebrated, adored and lived, is the source to draw from in order to speak to the heart of men. Indeed, “with Christ joy is constantly born anew” (Evangelii Gaudium, n. 1). May this joy, characteristic of the oratorian spirit, always be the underlying spirit of your community and of your apostolate.

St Philip turned lovingly to Our Lady with the invocation “Mother Virgin, Virgin Mother”, certain that these two titles express the essential of Mary. May she accompany you on the journey of ever stronger adherence to Christ and in the commitment to an ever truer zeal in witnessing and preaching the Gospel. While I ask you to pray for me and for my ministry, I accompany these reflections with a special Apostolic Blessing, which I impart wholeheartedly to all the members of the Oratorian Congregations, to the laity of the secular Oratories and to those who are associated with your spiritual family.

From the Vatican, 26 May 2015


DEUTSCH

An den verehrten P. Mario Alberto Avilés, C.O.
Generalprokurator der Konföderation des Oratoriums des Heiligen Philipp Neri

Das 500. Jubiläum des Geburtstags des heiligen Philipp Neri, der am 21. Juli in Florenz geboren wurde, bietet mir die glückliche Gelegenheit, mich geistlich mit der Konföderation des Oratoriums zu verbinden, um an denjenigen zu erinnern, der 60 Jahre lang in dieser Stadt so verdienstvoll gelebt hat, dass er die Bezeichnung „Apostel von Rom“ erhielt. Sein existenzieller Weg war tief gekennzeichnet von seiner Beziehung zur Person Jesus Christus und vom Bemühen, die ihm zur geistlichen Fürsorge anvertrauten Seelen auf Christus hin zu orientieren. Im Sterben empfahl er den Satz: „Wer etwas anderes sucht als Christus, weiß nicht, was er will; wer etwas anderes sucht als Christus, weiß nicht, wonach er fragt.“
Aus dieser glühenden Erfahrung der Gemeinschaft mit dem Herrn Jesus Christus erwuchs das Oratorium, eine kirchliche Realität, die durch ein intensives und fröhliches, geistliches Leben charakterisiert ist: Gebet, Hören auf und Gespräch über das Wort Gottes, die Vorbereitung auf und den würdigen Empfang der Sakramente, Bildung zum christlichen Leben mit Hilfe der Vorbilder der Heiligen und der Kirchengeschichte, Werke der Nächstenliebe zu Gunsten der Ärmsten.

Auch Dank des Apostolates des heiligen Philipp wurde das Bemühen um das Heil der Seelen wieder eine prioritäre Aufgaben der Kirche. Man verstand wieder neu, dass die Hirten bei ihrem Volk sein mussten, um es zu leiten und um den Glauben zu stützen. Philipp wurde der Führer so vieler, indem er das Evangelium verkündete und die Sakramente spendete. Besonders widmete er sich mit großer Hingabe bis zu seinem Lebensabend dem Dienst des Beichtehörens. Seine Beschäftigung war, kontinuierlich das geistliche Wachstum seiner Schüler zu fördern, indem er sie in den Härten des Lebens begleitete und sie die christliche Hoffnung lehrte. Seine Mission der „Seelenverfeinerung“ wurde sicherlich begünstigt durch die einzigartige Anziehungskraft seiner Person, gekennzeichnet durch menschliche Wärme, Freude, Milde und Sanftheit.
Diese seine Eigenart hatte ihren Ursprung in der brennenden Erfahrung Christi und im Wirken des göttlichen Geistes, der ihm das Herz geweitet hatte.
Vater Philipp nutze in seiner Bildungsmethode die Fruchtbarkeit der Kontraste: verliebt in das persönliche und einsame Gebet, lehrte er im Oratorium, in brüderlicher Gemeinschaft zu beten. Stark asketisch auch in körperlicher Hinsicht in seiner Buße, schlug er statt dessen innere Abtötungen vor, die von der Freude durchdrungen waren und die Ernsthaftigkeit des Spiels beinhalteten.
Als leidenschaftlicher Verkünder des Wortes Gottes, predigte er wortkarg, indem er sich auf wenige Sätze beschränkte, wenn er die Gemüter sammelte. Dies war das Geheimnis, welches aus ihm einen authentischen Vater und Seelenführer machte. Seine geistliche Vaterschaft schien durch sein ganzes Wirken, charakterisiert durch das Vertrauen in die Personen, durch das Fliehen vor dunklen und finsteren Tönen, durch den Geist des Festes und der Freude, durch die Überzeugung, dass die Gnade die Natur nicht unterdrückt, sondern sie heilt, sie stärkt und vollendet.

Der heilige Philipp Neri bleibt ein leuchtendes Modell für die andauernde Mission der Kirche in der Welt. Die Perspektive seiner Annäherung an den Nächsten, um allen die Liebe und die Barmherzigkeit des Herrn zu bezeugen, kann ein wertvolles Beispiel für Bischöfe, Priester, Personen geweihten Lebens und gläubige Laien sein. Seit den ersten Jahren seiner Präsenz in Rom übte er ein Apostolat der persönlichen Beziehung und der Freundschaft, die ein privilegierter Weg sind, den Zugang zur Begegnung mit Jesus und dem Evangelium zu öffnen. So bezeugt es sein Biograph: „Er glich sich den Einzelnen an, bald an diesen, bald an jenen, und alle wurden bald seine Freunde.“
Er liebte die Spontaneität, floh alles Gekünstelte, wählte die unterhaltsamsten Mittel, um zur christlichen Tugend zu erziehen, gleichzeitig schlug er eine gesunde Disziplin vor, die die Übung des Willens einschloss, um Christus im Konkreten des eigenen Lebens aufzunehmen.
Seine tiefe Überzeugung war, dass der Weg zur Heiligkeit auf der Gnade einer Begegnung gründet – der mit dem Herrn – zugänglich jeder Person, in was für einem Zustand auch immer und unter egal welcher Bedingung – ihn mit dem Staunen des Kindes zu empfangen.

Der Zustand permanenter Mission der Kirche verlangt von Euch, den geistlichen Söhnen des heiligen Philipp, sich nicht mit einem mittelmäßigen Leben zufriedenzugeben. Im Gegenteil, in der Schule Eures Gründers seid Ihr herausgerufen, Menschen des Gebets und Zeugen zu sein, um die Personen zu Christus zu ziehen. In unseren Tagen, besonders in der Welt der Jungendlichen, die dem Vater Philipp so lieb waren, braucht es besonders Personen, die beten und die zu beten lehren können. Mit seiner „intensiven Liebe zum Heiligsten Sakrament der Eucharistie – ohne das er nicht leben konnte“ – wie es ein Zeuge im Kanonisierungsverfahren aussagt – lehrt er uns, dass die Eucharistie, die gefeiert, angebetet und aus der gelebt wird, die Quelle ist, zu der man hinzieht, wenn man zum Herzen der Menschen spricht. In der Tat, „mit Jesus Christus entsteht und wächst je neu die Freude“ (Evangelii gaudium, 1). Diese Freude, charakterisiert durch den oratorianischen Geist, möge immer das grundlegende Klima Eurer Gemeinschaften und Eures Apostolates sein.

Der heilige Philipp wandte sich liebevoll an die Madonna mit der Anrufung: „Jungfrau und Mutter, Mutter und Jungfrau“, überzeugt, dass diese beiden Titel das Wesentliche Mariens ausdrücken. Sie begleite Euch auf dem Weg Eurer immer tieferen Angleichung an Christus und im Bemühen eines immer wahrhaftigeren Eifers, das Evangelium zu predigen und zu bezeugen. Indem ich Euch bitte, für mich und für meinen Dienst zu beten, sende ich mit diesen Gedanken einen besonderen Apostolischen Segen, den ich von Herzen allen Mitgliedern der Kongregationen des Oratoriums, den Laien des Oratorium Saeculare und allen, die mit Eurer geistlichen Familie assoziiert sind, erteile.

Aus dem Vatikan, 26. Mai 2015


FRANÇAIS

Au père Mario Alberto Avilés, C.O.

Procureur Général de la Confédération des Oratoriens de Saint Philippe Neri

Le cinquième centenaire de la naissance de saint Philippe Neri, né à Florence le 21 juillet 1515, me donne l’occasion et la joie de m’unir spirituellement à l’entière confédération des oratoriens, pour rappeler celui qui a vécu 60 ans dans la ville de Rome, lui valant le surnom d’« apôtre de Rome ». Sa vie personnelle a été profondément marquée par ses relations avec la personne de Jésus Christ et ses efforts pour guider vers lui les âmes placées sous sa garde. Sur son lit de mort, il avait fait la constatation suivante : « Celui qui désire autre chose que le Christ ne sait pas ce qu’il veut; celui qui demande autre chose que le Christ ne sait pas ce qu’il demande ». De cette expérience féconde de communion avec le Seigneur Jésus, est né l’oratoire, une structure ecclésiale caractérisée par une vie spirituelle intense et joyeuse : prière, écoute et conversation sur la Parole de Dieu, préparation à recevoir dignement les sacrements, formation à la vie chrétienne à travers l’histoire des saints et de l’Église, œuvres de charité en faveur des plus pauvres.

Grâce à l’apostolat de saint Philippe, l’engagement pour le salut des âmes est redevenu une priorité dans l’action de l’Église; on comprit à nouveau que les pasteurs devaient être avec le peuple pour le guider et en soutenir la foi. Philippe a été un guide pour tant de personnes, annonçant l’Évangile et administrant les sacrements. Il se consacra en particulier avec une grande passion au ministère de la confession, jusqu’au soir de son dernier jour sur terre. Sa préoccupation était de suivre constamment la croissance spirituelle de ses disciples, en les accompagnant dans les difficultés de la vie et en les ouvrant à l’espérance chrétienne. Il fut certainement aidé dans sa mission de « ciseleur d’âmes » par l’attraction particulière que suscitait sa personne, marquée par un tempérament chaleureux, joyeux, doux et fin. Ses particularités découlaient de sa fervente expérience du Christ et de l’action de l’Esprit divin qui avait dilaté son cœur.

Le père Philippe, dans sa méthode de formation, a su se servir de la fécondité des contrastes : amoureux de la prière intime et solitaire, il enseignait dans l’Oratoire à prier en communion fraternelle; fortement ascétique dans sa pénitence également corporelle, il proposait un travail de mortification intérieure puisée à la joie et à la sérénité du jeu; annonciateur passionné de la Parole de Dieu, il fut un prêcheur tellement avare de mots que, lorsqu’il était gagné par l’émotion, ses propos pouvaient se réduire à quelques phrases seulement. Là était son secret, qui fit de lui un père et un maître authentique pour les âmes. Sa marque spirituelle transparaît dans toutes ses actions. On y reconnaît : sa confiance dans les personnes, sa manière de se détourner l’air sombre et le sourcil froncé, son esprit festif et joyeux, sa conviction que la grâce ne supprime pas la nature mais la guérit, la rend plus forte et meilleure.

Saint Philippe Neri reste par ailleurs un modèle lumineux de la mission permanente de l’Église dans le monde. La perspective de sa vision du prochain, pour témoigner à tous l’amour et la miséricorde du Seigneur, peut servir de bon exemple pour les évêques, les prêtres, les personnes consacrées et les fidèles laïcs. Dès les premières années de sa présence à Rome, Philippe exerça un apostolat de la relation personnelle et de l’amitié comme étant la voie privilégiée pour ouvrir à la rencontre avec Jésus et l’Évangile. Voici ce qu’atteste son biographe : « Il approchait les groupes, tantôt l’un, tantôt l’autre et tous devenaient vite ses amis ». Il aimait la spontanéité, fuyait les artifices, cherchait ce qu’il y avait de plus amusant pour éduquer aux vertus chrétiennes, tout en proposant une saine discipline qui implique l’exercice de la volonté pour accueillir concrètement le Christ dans sa vie. Il était profondément convaincu que le chemin de la sainteté se fonde sur la grâce d’une rencontre — celle du Seigneur — accessible à n’importe quelle personne, de n’importe quelle condition ou état, qui l’accueillerait avec l’émerveillement des enfants.

Cet état permanent de mission de l’Église exige de vous, fils spirituels de saint Philippe Neri, que vous ne vous contentiez pas d’une vie médiocre; au contraire, à l’école de votre fondateur, vous êtes appelés à être des hommes de prière et de témoignage pour attirer les personnes vers le Christ. De nos jours, surtout chez les jeunes, si chers au père Philippe, il y a un grand besoin de personnes qui prient et sachent enseigner aux autres à prier. Avec son « amour intense du Très-Saint-Sacrement de l’Eucharistie, sans lequel il ne pouvait vivre » — comme le déclara un témoin à son procès en canonisation — il nous enseigne que l’Eucharistie célébrée, adorée, vécue, est la source à laquelle puiser pour parler au cœur des hommes. En effet, « avec Jésus Christ la joie naît et renaît toujours » (Evangelii gaudium, n. 1). Que cette joie, propre à l’esprit oratorien, soit toujours le climat de fond qui caractérise vos communautés et votre apostolat.

Saint Philippe s’adressait affectueusement à la Vierge Marie en l’appelant « Vierge Mère, Mère Vierge », convaincu que ces deux titres disent l’essentiel de Marie. Qu’Elle vous accompagne sur le chemin qui vous conduit à une adhésion toujours plus forte au Christ et dans vos efforts pour témoigner et prêcher l’Évangile avec encore plus de zèle et de manière toujours plus authentique. Tout en vous demandant de prier pour moi et pour mon ministère, j’accompagne ces réflexions d’une Bénédiction apostolique spéciale, que je donne de tout cœur à tous les membres des Congrégations oratoriennes, aux laïcs des Oratoires séculiers et à tous les membres associés à votre famille spirituelle.

Du Vatican, le 26 mai 2015


ESPAÑOL
 

Al reverendo Padre Mario Alberto Avilés, c.o.
Procurador General de la Confederación del Oratorio de San Felipe Neri

El quinto centenario del nacimiento de san Felipe Neri, nacido en Florencia el 21 de julio de 1515, me ofrece la feliz ocasión de unirme espiritualmente a toda la Confederación del Oratorio para recordar a quien vivió durante sesenta años en la Urbe, mereciendo el apelativo de «Apóstol de Roma». Su itinerario existencial estuvo profundamente marcado por la relación con la persona de Jesucristo y por el compromiso de orientar hacia Él las almas confiadas a su cuidado espiritual; en la hora de la muerte, recomendó: «Quien quiera algo que no sea Cristo, no sabe lo que quiere; quien pida algo que no sea Cristo, no sabe lo que pide». De esta ferviente experiencia de comunión con el Señor Jesús nació el Oratorio, realidad eclesial caracterizada por una intensa y gozosa vida espiritual: oración, escucha y conversación sobre la Palabra de Dios, preparación para recibir dignamente los sacramentos, formación en la vida cristiana a través de la historia de los santos y de la Iglesia, obras de caridad en favor de los más pobres.

También gracias al apostolado de san Felipe, el compromiso por la salvación de las almas volvía a ser una prioridad en la acción de la Iglesia; se comprendió nuevamente que los pastores debían estar con el pueblo para guiarlo y sostener su fe. Felipe fue guía para muchos, anunciando el Evangelio y administrando los sacramentos. En particular, se dedicó con gran pasión al ministerio de la confesión, hasta la tarde de su último día terreno. Su preocupación era seguir constantemente el crecimiento espiritual de sus discípulos, acompañándolos en las dificultades de la vida y abriéndolos a la esperanza cristiana. Ciertamente, su misión de «cincelador de almas» se beneficiaba del atractivo singular de su persona, caracterizada por el calor humano, la alegría, la mansedumbre y la suavidad. Estas peculiaridades suyas tenían su origen en su ardiente experiencia de Cristo y en la acción del Espíritu divino, que le había dilatado el corazón.

El padre Felipe, en su método formativo, se sirvió de la fecundidad de los contrastes: enamorado de la oración íntima y solitaria, en el Oratorio enseñaba a rezar en comunión fraterna; fuertemente ascético, incluso en su penitencia corporal, proponía el compromiso de la mortificación interior basada en la alegría y la serenidad del juego; apasionado anunciador de la Palabra de Dios, fue un predicador tan parco en palabras que se redujo a pocas frases cuando lo embargaba la conmoción. Este fue el secreto que hizo de él un auténtico padre y maestro de las almas. Su paternidad espiritual se transparenta en todo su obrar, caracterizado por la confianza en las personas, por el rechazo de los tonos hoscos y enfadados, por el espíritu de fiesta y alegría, por la convicción de que la gracia no suprime la naturaleza sino que la sana, fortalece y perfecciona.

Además, san Felipe Neri sigue siendo un modelo de la misión permanente de la Iglesia en el mundo. La perspectiva de su acercamiento al prójimo, para testimoniar a todos el amor y la misericordia del Señor, puede constituir un valioso ejemplo para obispos, sacerdotes, personas consagradas y fieles laicos. Desde los primeros años de su presencia en Roma ejerció un apostolado de la relación personal y de la amistad como camino privilegiado para abrir al encuentro con Jesús y el Evangelio. Así lo testimonia su biógrafo: «Una vez se acercaba a este, otra a aquel, y de inmediato todos se hacían amigos de él». Le gustaba la espontaneidad, rechazaba el artificio, elegía los medios más divertidos para educar en las virtudes cristianas, proponiendo al mismo tiempo una sana disciplina que implicaba el ejercicio de la voluntad de acoger a Cristo en lo concreto de la propia vida. Su profunda convicción era que el camino de la santidad se funda en la gracia de un encuentro —con el Señor— accesible a cualquier persona, de cualquier estado o condición, que lo acoja con el asombro de los niños.

El estado permanente de misión de la Iglesia requiere de vosotros, hijos espirituales de san Felipe Neri, que no os contentéis con una vida mediocre; al contrario, en la escuela de vuestro fundador estáis llamados a ser hombres de oración y testimonio para atraer a las personas hacia Cristo. En nuestros días, sobre todo en el mundo de los jóvenes, tan queridos para el padre Felipe, hay una gran necesidad de personas que recen y sepan enseñar a rezar. Con su «intensísimo afecto por el Santísimo sacramento de la Eucaristía, sin el cual no podía vivir» —como declaró un testigo en el proceso de canonización—, nos enseña que la Eucaristía celebrada, adorada y vivida es la fuente de la cual beber para hablar al corazón de los hombres. En efecto, «con Jesucristo siempre nace y renace la alegría» (Evangelii gaudium, 1). Que esta alegría, característica del espíritu oratoriano, sea siempre el clima de fondo de vuestras comunidades y de vuestro apostolado.

San Felipe se dirigía afectuosamente a la Virgen con la invocación «Virgen madre, Madre virgen», convencido de que estos dos títulos dicen lo esencial de María. Que ella os acompañe en el camino de una adhesión cada vez más fuerte a Cristo y en el compromiso de un celo cada vez más verdadero al testimoniar y anunciar el Evangelio. Mientras os pido que recéis por mí y por mi ministerio, acompaño estas reflexiones con una especial bendición apostólica, que imparto de corazón a todos los miembros de las congregaciones oratorianas, a los laicos de los Oratorios seculares y a cuantos están asociados a vuestra familia espiritual.

Vaticano, 26 de mayo de 2015


POLSKI

Do Przewielebnego O. Mario Alberto Avilés, C.O.
Prokuratora Generalnego Konfederacji Oratorium Św. Filipa Neri

Pięćsetlecie urodzin świętego Filipa Neri, urodzonego we Florencji dnia 21 lipca 1515 roku, daje mi szczęśliwą okazję do duchowego połączenia się z całą Konfederacją Oratorium, aby wspominać tego, który przez sześćdziesiąt lat żył w Rzymie zasługując na przydomek „Apostoła Rzymu”. Jego droga życia była głęboko naznaczona przez więź z osobą Jezusa Chrystusa i przez gorliwość kierowania ku Niemu dusz powierzonych jego duchownej opiece; w momencie śmierci polecał: „Kto szuka czegoś innego niż Chrystusa, nie wie czego chce; kto szuka czegoś innego niż Chrystusa, nie wie czego pragnie”. Z tego żywego doświadczenia wspólnoty z Panem Jezusem zrodziło się Oratorium, kościelna rzeczywistość charakteryzująca się intensywnym i radosnym życiem duchowym: modlitwą, słuchaniem i rozmawianiem o Słowie Bożym, przygotowaniem i godnym przyjmowaniem Sakramentów, wychowywaniem do życia chrześcijańskiego przez historię Świętych i Kościoła, dziełami miłosierdzia na rzecz najuboższych.

Także dzięki apostolstwu św. Filipa gorliwość o zbawienie dusz ponownie stała się priorytetem w działalności Kościoła; na nowo zrozumiano, że Pasterze powinni być z ludem, aby prowadzić go i wspierać w wierze. Filip był przewodnikiem wielu, głosząc Ewangelię i udzielając Sakramentów. W szczególny sposób z wielką pasją poświęcał się Sakramentowi Spowiedzi, aż do wieczora jego ostatniego dnia na ziemi. Jego troską było ciągłe skupianie uwagi na duchowym wzroście jego uczniów, towarzysząc im w trudnościach życia i otwierając ich na chrześcijańską nadzieję. Jego posłannictwo „cyzelatora dusz” z pewnością było wspomagane szczególnym urokiem jego osoby, wyróżniającej się ludzkim ciepłem, radością, łagodnością i delikatnością. Te jego właściwości wywodziły się z żarliwego doświadczania Chrystusa i z działalności Ducha Świętego, który rozszerzył jego serce.

Ojciec Filip, w swojej wychowawczej metodzie, potrafił posługiwać się płodnością kontrastów: rozmiłowany w modlitwie wewnętrznej i samotnej, w Oratorium uczył modlić się w bratniej wspólnocie; intensywnie ascetyczny w swojej pokucie także cielesnej, proponował stosowanie umartwienia wewnętrznego przybierającego ton radości i duchowego spokoju zabawy; żarliwy głosiciel Słowa Bożego był kaznodzieją bardzo wstrzemięźliwym w słowach, ograniczając się do kilku zdań, gdy ogarniało go wzruszenie. To było tajemnicą, która czyniła z niego autentycznego ojca i nauczyciela dusz. Jego duchowe ojcostwo ukazuje się w całej jego działalności, cechującej się ufnością do ludzi, unikaniem posępnych i ponurych tonów, duchem serdeczności i radości, przekonaniem, że łaska nie obala natury, lecz ją leczy, wzmacnia i doskonali.

Ponadto święty Filip Neri jest jasnym wzorem permanentnej misji Kościoła w świecie. Widok jego zbliżania się do bliźniego, aby wszystkim świadczyć o miłości i miłosierdziu Pana, może stanowić cenny przykład dla biskupów, kapłanów, dla osób świeckich wiernych. Od pierwszych lat jego obecności w Rzymie pełnił apostolat osobistego kontaktu i przyjaźni, jako uprzywilejowaną drogę do otwarcia się na spotkanie z Jezusem i z Ewangelią. Tak poświadcza jego biograf: „Podchodził pojedynczo raz do tego, to znowu do innego, i wszyscy wkrótce stawali się jego przyjaciółmi”. Lubił spontaniczność, unikał sztuczności, wybierał najbardziej zabawne sposoby, aby wychowywać do cnót chrześcijańskich, równocześnie proponował zdrową dyscyplinę, która pociąga za sobą ćwiczenie woli do przyjmowania Chrystusa w rzeczywistości własnego życia. Jego głębokim przekonaniem było to, że droga świętości opiera się na łasce spotkania – spotkania z Panem – dostępnym dla każdego człowieka jakiegokolwiek stanu lub pozycji, który go przyjmuje ze zdziwieniem dzieci.

Permanentny stan misji Kościoła wymaga od was, duchowi synowie świętego Filipa Neri, abyście nie zadowalali się przeciętnym życiem, przeciwnie, w szkole waszego Założyciela jesteście powołani, aby być ludźmi modlitwy i świadectwa dla przyciągania ludzi do Chrystusa. W naszych dniach, przede wszystkim w świecie młodych, tak bardzo drogich Ojcu Filipowi, potrzebni są wielcy ludzie, którzy się modlą i potrafią uczyć modlitwy. Jego „ogromną miłością do Najświętszego Sakramentu Eucharystii, bez którego nie potrafił żyć” – jak oświadczył pewien świadek w procesie kanonizacyjnym – uczy nas, że Eucharystia celebrowana, adorowana, przeżywana jest źródłem, z którego czerpie, aby przemawiać do serc ludzi, albowiem z Jezusem Chrystusem zawsze rodzi się i odradza radość (Evangelii gaudium, 1). Ta radość, charakterystyczna dla oratoryjnego ducha, niech zawsze będzie zasadniczym klimatem waszej wspólnoty i waszego apostolatu.

Święty Filip tkliwie zwracał się do Matki Bożej wezwaniem „Dziewico Matko, Matko Dziewico”, przekonany, że te dwa tytuły wyrażają istotę Maryi. Niech Ona wam towarzyszy na drodze coraz silniejszego przywiązania do Chrystusa i w coraz prawdziwszym zapale dawania świadectwa i głoszenia Ewangelii. A tymczasem, prosząc Was o modlitwę za mnie i za moją posługę, dołączam do tych refleksji specjalne Apostolskie Błogosławieństwo, którego udzielam z serca wszystkim członkom oratoryjnych Kongregacji, laikom Oratorium świeckiego i wszystkim, którzy są złączeni z waszą duchową rodziną.


Z Watykanu, 26 maja 2015